Interview: Brouwers moeten loyaliteit belonen!

Het COBRA Café op het Museumplein in Amsterdam kun je met geen enkel ander café in Nederland vergelijken. Het café ligt op een
toplocatie pal naast de ‘I amsterdam letters’ en direct voor het vernieuwde Rijksmuseum. Waar veel cafés moeite moeten doen om gasten binnen te krijgen, heeft Arnold Michel, eigenaar van COBRA Café, daar geen moeite mee: “Reserveringen nemen we dan ook niet aan, want als gasten tien minuten later komen, dan zitten we gedurende die tijd met een lege tafel. Het is hier druk genoeg; kijk maar eens om je heen.”

~Foto: Arnold Michel van het Cobra Café~

Het is een zonnige dag vandaag. Op het terras moet je haast vechten om een plekje en een groot deel van de gasten bestaat uit buitenlandse toeristen. Te midden van al deze drukte staat Arnold Michel de boel rustig te observeren. Een imposante man, die Arnold. Hij heeft iets weg van Sylvester Stallone en zijn uiterlijk verraadt een sportieve achtergrond. Dat blijkt inderdaad zo te zijn. “Ja, ik ben professioneel rugbyspeler geweest en ik was lang teammanager van het Nederlandse team. Het café wordt gerund door mijn zoon en mijn vrouw, want ik houd me tegenwoordig wat meer op de achtergrond. Mijn echtgenote is ook jonger dan ik. Samen doen we veel liefdadigheidsprojecten, zoals in Ghana en in Zuid-Afrika. Tja, ik kan niet meer tot diep in de nacht zitten toepen met mijn stamgasten, daar word ik op een gegeven moment toch echt te oud voor.”


*Het loopt als een trein*
Arnold heeft veel horeca-ervaring, zo blijkt uit zijn cv. “Jarenlang heb ik De Lusthof gehad, hier aan de Van Baerlestraat. Toen het conservatorium zich daar nog bevond, kwamen er veel muzikanten; leuk publiek is dat. Ook Café De Doffer in de Runstraat was van mij. In die zaken doe ik zelf niets meer, maar het vastgoed is nog wel in mijn eigendom. Je moet je concentreren op één zaak, dan gaat het beter door de focus die je hebt. Bovendien loopt het COBRA Café zeer goed, zeker nu de toeristen het Museumplein massaal bezoeken. Er waren meer partijen die deze locatie wilden hebben toen de plannen op tafel lagen. Mijn voorstel werd het best ontvangen door de gemeente en dat had duidelijk te maken met het artistieke karakter dat ik hierin had verwerkt. COBRA staat immers voor Copenhague, Bruxelles en Amsterdam en is de naam van de bekende avant-gardebeweging van kunstenaars, waarvan Karel Appel en Corneille beroemde boegbeelden zijn. Alle COBRA-kunstenaars hebben iets gemaakt voor mijn café; achter de tap vind je bijvoorbeeld een kunstwerk van Karel Appel. Met de komst van het COBRA Café wist de gemeente dat alle Nederlandse kunstenaars hier op het Museumplein vertegenwoordigd zouden zijn. Vanaf 1999 zijn we hier geopend en het loopt als een trein; na de heropening van het Rijksmuseum is het hier twee keer zo druk geworden.”

*Kritiek op de brouwers*
Met deze schat aan ervaring heeft Arnold natuurlijk ook wel wat kanttekeningen te plaatsen: “Laat ik beginnen bij de brouwers. Zelf heb ik een goede relatie met mijn brouwer, en dat is al 41 jaar zo. Ik heb een goede deal met ze, omdat ik een grote afnemer ben met de drie zaken die ik heb. Wat mij opvalt, is dat brouwerijen alleen maar een hectoliterkorting geven en geen loyaliteitsprogramma bieden. Een klant die al 20 jaar bier afneemt, moet je toch een betere deal geven dan iemand die net komt kijken en toevallig een grotere zaak heeft? Dat is krom en ik weet dat collega’s daardoor vaak wisselen van brouwer. Eigenlijk zouden ze de loyaliteitskorting en volumekorting in één pakket moeten stoppen, waardoor je iedereen goed behandelt. Vooropgesteld: bij mij lopen vertegenwoordigers van brouwers bijna dagelijks binnen. Ze willen allemaal hun naam op de parasols hebben hier. Dit is misschien wel een van de meest gefotografeerde plekken van Nederland en met de invloed van social media bereik je er direct heel veel mensen mee van over de hele wereld. Dat is ons voordeel.”


*Sociale Hygiëne? Oplichterij!*
“Nu we het toch over eerlijk behandelen en gelijkheid hebben: wat dacht je van de pop-up restaurants? Die voldoen echt niet allemaal aan de regels waar wij aan moeten voldoen. Ik zou graag zien dat voor iedereen dezelfde regels gelden. En wat ik ook krom vind, is de verplichting dat er altijd iemand met een diploma sociale hygiëne in de zaak moet staan. Dat diploma haal je in één dag! Heb je de vragen in het examen weleens gezien? Pure geldklopperij, als je het mij vraagt. Maak er óf een serieuze aangelegenheid van of schaf het af. Wat als mijn bedrijfsleider even vijf minuten weg moet? Dan kun je direct een boete krijgen. Wat een onzin, het gaat om het beleid erachter en niet om het moment. Ook ketenaansprakelijkheid moet je niet onderschatten, nu we het toch over regels hebben. Je bent namelijk zwaar de klos als je een boete krijgt. Schoonmaakbedrijven hebben er bijvoorbeeld een handje van om, als ze ’s nachts schoonmaken, met andere mensen te werken. Op de factuur staat echter wel gewoon btw en dat soort zaken, dus je gaat er vanuit dat je samenwerkt met een betrouwbare partij. Uitkijken geblazen. Over de gehele linie beschouwd, zijn de normen voor de horeca steeds strenger geworden. In Australië hebben ze bij wijze van spreken nog nooit van een gluut gehoord en hier in Nederland moet je aan allerlei eisen voldoen. Dat komt door die doorgeslagen regelgeving.”

*Amsterdamse prijzen*
Je hoort Nederlanders vaak over de ‘Amsterdamse prijzen’. Amsterdam is relatief duur. “Dat kan wel zijn”, zegt Arnold. “Maar hier in Amsterdam betaal je ook zomaar vijftien procent meer voor een verzekering en de huurprijzen liegen er ook niet om. Maar ja, vind je het gek? Waar ter wereld vind je nu binnen zo’n kleine straal zoveel bezienswaardigheden? Hier tegenover heb je het Concertgebouw, hierachter heb je het Rijksmuseum, daarnaast het Van Gogh museum en even verderop de Heineken Experience. Daar gaan ook heel veel toeristen heen; dat heeft Heineken goed bekeken. Wij verkopen veel toegangskaartjes van de Heineken Experience aan toeristen, en wanneer je bij ons naar het toilet gaat, dan krijg je je geld (vijftig cent voor het toiletgebruik) weer terug wanneer je afrekent, maar je krijgt op vertoon van het kaartje ook korting op je toegangsbewijs voor het Cobra Museum in Amstelveen. O ja, de ‘I amsterdam’ letters trekken ook enorm veel toeristen; iedereen wil daar wel mee op de foto.”


*Zwaargewonde bezoekers*
Het interview wordt even onderbroken. Er komen een paar tienermeiden binnen, waarvan er één zwaargewond lijkt. Althans, dat willen ze ons doen geloven. In de praktijk blijkt het mee te vallen en een beetje jodium en een pleister blijken voldoende. “Dat heb je hier natuurlijk ook”, zegt Arnold. “Iedereen klimt op die letters van ‘I amsterdam’ om gefotografeerd te worden. Vervolgens kukelen er tien per dag vanaf en die komen hier om een pleister vragen. Als zo’n ‘behandeling’ tien minuten duurt, dan ben je dus tien keer tien minuten per dag bezig met gewonden te verzorgen.” Arnold vertelt het met een lach, want natuurlijk laat hij die meiden ook niet in de kou staan. Daar is hij veel te aardig voor. Achter de aanvankelijk wat gesloten houding blijkt een vriendelijke man schuil te gaan. “Nou, dat zit er ook weer op”, lacht Arnold. “Kunnen wij weer verder.” Hij wijst naar de glazen achter de bar. “Heb je gezien dat het allemaal vaasjes zijn zonder gouden randje? Heineken wil graag dat we de glazen met gouden randje neerzetten, maar ik heb ze eens laten zien dat er op één dag tweehonderd van die dingen gestolen zijn. Die glazen worden ook verkocht bij de Heineken Experience, en jatten bij ons is goedkoper. De reden dat ik alleen maar vaasjes gebruik, is het feit dat ze stapelbaar zijn. Glazen die je niet kunt stapelen, die kan ik hier niet hebben. We hebben een hoge omloopsnelheid en weinig opslagruimte. Daar is over nagedacht.”

*Ongeduldige gasten*
Met zoveel musea in de buurt en zoveel toeristen over de vloer is het café allesbehalve doorsnee. “Nee, we zijn bijvoorbeeld in de zomer tot half acht ’s avonds open en in de winter tot half zeven. Ik zou graag zien dat de musea wat langer open zouden blijven, want nu gaan ze om zes uur dicht. Voor mij is het niet rendabel om langer open te blijven; dat houdt in dat er een shift bij komt, en dat is niet te doen met de personeelskosten. Op dit moment heb ik zo’n 73 personeelsleden, geloof ik. In ieder geval zijn het er altijd minimaal 60. Wat ook verschillend is van andere cafés, is het ongeduld van de buitenlandse gasten. Gemiddeld zitten gasten hier nog geen half uur. Dan moeten ze gelijk weer weg. Vooral Amerikanen en Russen zijn ongelofelijk ongeduldig. En Aziaten? Ja, die weten niet hoe ze een wc moeten gebruiken. Ik bespaar je de details.” Zo zie ja maar weer. Cruijff heeft gelijk: ‘ieder nadeel heb zijn voordeel’. Het COBRA Café ontvangt veel gasten, maar niet altijd de gezelligste.

~Thijs Jacobs~