Ondernemen in Arnhem. Het echtpaar Paul Peters (54) en Milou ter Horst (50) zijn de eigenaren van café Heeren van Aemstel, waar ze elk 80 uur per week werkzaam zijn. Hoe ervaren ze dit? Peters geeft een inkijkje.
‘Intiem’, ‘gezellig’, ‘bruin’, ‘café’; als je café Heeren van Aemstel in een paar woorden moet omschrijven, zijn het deze. Terwijl Ter Horst de zaak klaarmaakt voor de opening, vertelt Peters: “Mijn vader en zijn toenmalige vriendin hebben Heeren van Aemstel 26 jaar geleden opgericht. Een jaar nadat zij de zaak hadden gekocht, begon ik achter de bar te werken. Binnen een jaar groeide dit uit tot meer dan een fulltimebaan voor mij. Ongeveer 11 jaar geleden nam ik geleidelijk de zaak over en dat bevalt tot op heden heel goed. Voor de coronapandemie waren we voornamelijk gericht op drank, we serveerden alleen wat snacks zoals bitterballen. Maar tijdens de pandemie hebben we soep aan de deur verkocht. Op deze manier konden we in contact blijven met onze gasten en enige omzet genereren. Tot onze verrassing ging dat heel goed en toen we eindelijk weer open mochten, merkten we dat onze gasten eerder op de dag langskwamen. Daarom hebben we besloten om vroeger open te gaan en eerder te sluiten, en er een dagzaak van te maken. Dat beviel iedereen beter. Dankzij mijn opleiding Consumptieve Techniek op De Streekschool in Arnhem, nu vergelijkbaar met een horecaopleiding van het ROC, was het voor mij gemakkelijk om met de lunch te beginnen. Hierdoor hoeven we geen dure kok in te huren.
Opvallend zijn de vele muziekinstrumenten aan het plafond en de muren: gitaren, verschillende blaasinstrumenten, violen en zelfs een doedelzak. “Deze grote verzameling muziekinstrumenten is spontaan ontstaan. Soms doneren mensen oude instrumenten die ze niet meer gebruiken. Het geeft het café een eigen karakter.” Peters vervolgt zijn verhaal over de overname: “Het kopen van de zaak van mijn vader verliep heel soepel. Het oorspronkelijke plan was om het stapsgewijs over een periode van tien jaar over te nemen, gefinancierd uit de winstuitkeringen. Maar na het overlijden van de toenmalige partner van mijn vader hebben we dit verkort naar drie jaar. Gelukkig is de overgang heel vlot en probleemloos verlopen, waardoor gasten het vrijwel niet hebben opgemerkt. Sindsdien zijn er maar weinig veranderingen geweest in de zaak. We hebben alleen een paar lage zitjes met rugleuning toegevoegd aan het meubilair. Omdat we nu eerder op de dag open zijn, trekken we een ander publiek aan; meer voorbijgangers en soms wat oudere mensen. We willen nog steeds iedereen een plekje bieden en mijn vader komt nog elke dag langs voor een drankje. We passen zo nu en dan wel eens wat aan, meestal praktische zaken. Maar als ik de zaak te strak en modern maak, dan verliest het zijn karakter als de Heren van Aemstel.”
Leveranciers
“De leveranciers zijn nog dezelfde als voorheen. We hebben wel het assortiment speciaalbieren vergroot. Vroeger bestond het aanbod voornamelijk uit standaardbieren en een paar soorten wijn, nu bieden we meer variatie aan in speciaalbieren. Populair zijn bijvoorbeeld bieren van Texels.” Ook de naam is behouden gebleven. “De naam 'De Heeren van Aemstel' heeft geen directe connectie met het biermerk. Deze komt voort uit de periode van de eigenaar vóór mijn vader, die had daar wel een link mee. De ‘ae’ is een chique toevoeging. Heineken is altijd onze leverancier geweest en over het algemeen ben ik zeer tevreden over deze samenwerking. De vraag naar een breder frisdrankaanbod neemt toe, en de leveranciers reageren hierop door het aanbod uit te breiden. Tegenwoordig zijn er bijvoorbeeld 34 verschillende soorten tonics beschikbaar. Het is echter niet haalbaar om ze allemaal op de kaart te plaatsen, en slechts zelden is er een blijver. Shotjes staan niet op de kaart, omdat dit niet past bij het karakter van onze zaak. Sommige kasteleins beschouwen ze als winstgevend, maar als gasten meerdere shotjes drinken, worden ze vaak snel dronken en vertrekken ze. Ik heb liever dat gasten langer blijven en genieten van bier of wijn.”
Partner
Peters en Ter Horst zijn goed op elkaar ingespeeld: “Milou is mijn levens- en zakenpartner, we beheren deze zaak al acht jaar samen. Sinds vorig jaar hebben we ook twee dames in dienst, die ons in het weekend helpen op het terras. Op andere dagen runnen we de zaak met z’n tweeën; van schoonmaken tot klusjes uitvoeren. De samenwerking tussen ons verloopt verrassend goed. Niet veel mensen kunnen het zich voorstellen om 24 uur per dag met hun partner te werken.” Hoe komt het dat er zoveel echtparen in de horeca voorkomen? “Het is anders financieel niet haalbaar. Als ik zeg dat we allebei minimaal 80 uur per week werken, overdrijf ik niet. Om de uren van Milou te compenseren zouden twee fulltimers nodig zijn; dan blijft er niks over. Het is niet zo rooskleurig als velen denken. Als een biertje 3,30 euro kost, klagen gasten dat het duur is en denken dat wij er veel aan verdienen. Maar dat is niet zo, wij zijn de laatste schakel in de keten en we moeten de verhogingen wel doorberekenen. Er zijn nog een paar andere schakels in de keten vóór ons, die er relatief meer aan verdienen.
Het positieve aan mijn baan is de vrijheid die ik geniet, en financieel gezien hebben we het niet slecht; we kunnen bijna alles doen wat we willen wanneer we niet aan het werk zijn. Mensen realiseren zich echter niet dat wij daarvoor drie keer zo hard moeten werken dan anderen. Vaak denken mensen dat het hebben van een eigen café leuk is, vooral als het hier druk en gezellig is. Maar voordat het café vol is, hebben we al een hele werkdag achter de rug. Dit zie je ook bij het televisieprogramma 'Ik Vertrek'. Mensen denken dat het runnen van een horecagelegenheid fantastisch is, maar het is niet de hele week zaterdagavond en het is ook niet altijd vakantie. Daar vergissen zij zich in. Desondanks zijn wij heel tevreden met ons leven zoals het nu is. Gelukkig wonen we slechts twee straten verderop. Meestal vertrekken we om 8:00 uur van huis. We hebben altijd nog wat klusjes te doen, zoals schoonmaken, opruimen en het terras buiten gereedmaken. Rond 10:30 uur nemen we een moment voor onszelf. Dan zitten we een half uur, genieten we van een stevig ontbijt en een kop thee. Het is vaak ons enige moment van de dag om bepaalde zaken te bespreken. Om 11:00 uur openen we de deuren en start de werkdag. We sluiten om 21:00 uur en na het opruimen en schoonmaken zijn we rond 22:00 uur thuis. Hoewel het lange dagen zijn, voelt het niet zo. Zodra dat wel zo is, stop ik. We staan nog steeds met plezier op en gaan met een glimlach naar de zaak, en dezelfde positieve energie nemen we mee naar huis. Dit is ons leven.”
Heeren van Aemstel is van woensdag tot en met zondag geopend. Peters: “Op maandagochtend doe ik vanuit huis de administratie, maak ik facturen en sluit ik de week af. Op maandagmiddag hebben we een halve dag vrij, dan doen we iets leuks samen. We gaan twee keer per jaar op vakantie, meestal naar Spanje. In die periodes sluiten we de zaak zodat we echt rust hebben. Anders bellen de medewerkers ons met allerlei vragen.”
Persoonlijk
Ook gasten komen graag naar Heeren van Aemstel. “Sommige gasten komen hier drie dagen per week en ik ben dankbaar dat ze steeds terugkomen. Soms verbaas ik me erover; ze hoeven hier niet te zijn, toch? Maar ze vinden het gezellig. Ik denk dat de zaak iets uitstraalt waar mensen zich prettig bij voelen. Toen we begonnen was ons doel dat elke gast zich meteen op zijn gemak zou voelen. En dat doel hebben we bereikt. We hechten veel waarde aan persoonlijk contact. Het irriteert me dat dit steeds minder belangrijk lijkt te worden in de horeca. Op sommige terrassen moet je zelf je drankjes bestellen via een QR-code en vervolgens krijg je deze van een medewerker die er niets over kan vertellen. Als je wilt afrekenen, vraagt de pinautomaat of je fooi wilt geven; maar waarom zou je dat doen als niemand je helpt? Het is belangrijk om een praatje te maken en aandacht te hebben voor je gasten. Zelfs een kort gesprek over het weer kan al het verschil maken. Ik vind het jammer dat er steeds minder waardering is voor dit soort persoonlijk contact. Wij werken niet met QR-codes.”
Op de lunchkaart van Heeren van Aemstel staan onder andere cordon bleu, schnitzels, stoofvlees, pikante kip en kipsaté op, allemaal geserveerd met patat en salade. Daarnaast is er een kleine kaart met tosti’s, uitsmijters, een frietje stoofvlees, broodje kroket, saté, salade met gamba’s en Italiaanse bollen. Gasten bestellen dit bij Nederlandssprekende medewerkers. “Ik merk dat steeds meer horecapersoneel geen Nederlands spreekt. Hoewel Engels misschien hip lijkt, wil ik graag dat gasten bij mij in het Nederlands kunnen bestellen. Het lukt ons tot nu toe om voldoende Nederlandstalig personeel aan te nemen. Door de opening van een hotel tegenover ons, ontvangen we nu wel meer Engelstalige gasten. Alle teamleden kunnen Engels spreken, maar we benaderen onze gasten niet automatisch in die taal.”
Pensioen
De eigenaar denkt ook aan de toekomst. “Toen de eigenaar van dit pand de appartementen hierboven in de verkoop had gezet, wilde ik graag de benedenverdieping, waar het café is gevestigd, kopen. Helaas koos hij ervoor de benedenverdieping behouden, wat ik erg jammer vond. Het zou een mooie aanvulling op ons pensioen zijn geweest. Ik heb wat gespaard en hier en daar enkele verzekeringen afgesloten, maar het zou voor mij ideaal zijn als ik het horecabedrijf verkoop en vervolgens de huur ontvang.” Over eventuele ambities zegt Peters: “Ik wil niet een tweede zaak openen. Het is onmogelijk om op twee plekken tegelijk te zijn. Mensen verwachten ons hier en vinden het prettig als we aanwezig zijn. Hoewel ik wel een grotere zaak ambieer, zijn we tevreden met wat we hebben. Het is klein en behapbaar, en we houden aan het eind van het jaar wat over. Ik wil het beste uit mijn zaak halen, maar ik vind niet dat ik meer móet verdienen of bezitten. Misschien zijn we wel te bescheiden, maar we zijn tevreden. En daar ben ik blij om.”
Facts & FiguresPrijs pils: 3,30 euro |
Blijf op de hoogte!
Eén keer per week het actuele en relevante cafénieuws in je mailbox? Schrijf je hier in voor onze digitale nieuwsbrief en blijf op de hoogte.
