We waren even in stilte gedompeld. Mede omdat ons de mond gesnoerd is en mede doordat we de positieve vibe nog niet helemaal te pakken hadden. Verdrietig genoeg hebben we ook nog plotseling afscheid moeten nemen van een ontzettend gedreven, loyaal en collegiaal (voormalig) lid van de MiltyFam en 'struggelen' we met de rest van onze eigen uitdagingen. Het hakt er allemaal behoorlijk in.
Maar we hadden ontzettend veel zin in de komende feestdagen. Eindelijk weer een biljarttoernooi en het alom bekende en supergezellige kerstklaverjassen. Lachen wordt dat! En het is onbeschrijflijk hoeveel zin we hebben in onze nieuwjaarsborrel. Heerlijk om met al onze gasten - de sportievelingen en de bierbuiken, jong en oud, vast en sporadisch, zakelijk en privé - bij elkaar te zijn en te proosten op het leven.
Dus we zijn even lekker bezig. Binnen de marges pakken we de draad weer op. En dat gaat goed. Stagiaires komen langs, leerlingen zijn aan het knallen en we kijken naar wat we nog kunnen verbeteren met onze die-hards.
Ook ons speelt uiteraard het personeelstekort parten maar het biedt ook de kans om weer meer grip te krijgen op de processen. Keuzes worden sneller en makkelijker gemaakt, dat werkt wel lekker. Maar dan... Ineens komen er weer annuleringen. De stress slaat weer toe. Nee joh, niet nog een keer.
Waarom blijven wij de kop van Jut?
Wat valt er nog te doen voor ons? We hebben ons laten vaccineren, we hebben de ziekte doorlopen, we houden ons aan de maatregelen, eerder sluiten, zwaaien naar de politieauto’s en handhavers om 20:02 uur en QR-codes scannen, de goede vragen stellen, handen laten desinfecteren, wat moeten wij in godsnaam nu nog doen?
Dan maar checken op het corona-dashboard, nauwelijks ziekenhuisopnames in onze gemeente. Waar is de motivatie om lokaal in te grijpen gebleven? Als je dan kijkt hoe het gaat in omringende landen dan zou je het moeten verbazen dat onze overheid, jo-jobeleid als topsport heeft verheven.
Van de een op andere dag tijdens de spits weer moeten sluiten en weer het rooster leegmaken met de enthousiastelingen die we net weer binnen hebben... Feestjes afzeggen en de omzet in het putje zien verdwijnen. Maar het verbaast gewoon niet meer.
Wij staan voor de democratie waarbij we met elkaar in gesprek blijven. Niet voor anarchisme. Alleen op een redelijke manier kunnen we crises het hoofd bieden. Daar zijn we van nog steeds van overtuigd. De vraag wordt nu: wat is redelijk? Wij zitten niet aan de gesprekstafel. Wij ondergaan het.
'Als we zo doorgaan moeten er keuzes gemaakt worden in de zorg.'Ja zeker, en super vervelend. Als we zo doorgaan moeten wij weer keuzes maken. Wie blijft er en wie ontneem ik een toekomst?
En Bruls... Bruls blijft maar brullen teleurgesteld te zijn. Hij is teleurgesteld, hahah…. WIJ zijn teleurgesteld! Wat een ongelooflijk gemis aan visie en doorpakkend vermogen. Ik kan het wel uitbrullen hoe laag de leercurve van ons (demissionair) kabinet is. De lockdown komt er weer aan, code zwart voor de horeca. En deze keer zo zwart als roet. En dan, blijven vertrouwen op de democratie? Ik durf mijn hand er niet meer voor in het vuur te steken.
Over de auteurs:
Jan Willem en Janneke (zie foto) zijn de eigenaren van Eetcafé van Miltenburg in Bilthoven. Al meer dan negentig jaar vormt Eetcafé Van Miltenburg het bruisende hart van De Bilt en Bilthoven. Het eetcafé is inmiddels drie generaties lang in het bezit van de familie Van Miltenburg.
