Op een herfstachtige namiddag streken we neer in een gezellig bruin café; we waren al een aantal uren in touw en hadden zin in iets lekkers. Ik ging voor een frisse Chardonnay en mijn vriend zag tot zijn vreugde ÂWestmalle Dubbel van de tap op het bord staan.
We bestelden, maar werden vervolgens door onze buren gewaarschuwd voor die Westmalle. Die was niet helemaal goed volgens hen en zij hadden Âm dus teruggestuurd. De Westmalle kwam en smaakte inderdaad niet oké. De ober kwam terug en zei doodleuk. ÂO ja, dat kan. Die zit al een tijdje in de leiding, we verkopen Âm weinig. Ik haal wel een flesje voor u. Niet zo netjes natuurlijk dat hij, inmiddels gewaarschuwd door onze buren, ons toch gewoon die niet zo pluize Westmalle van de tap probeerde te verkopen. Vervolgens kwam het beloofde flesje, geen Dubbel maar Triple. ÂIs toch ook Westmalle? probeerde de ober ietwat dommig. We hadden er tabak van, dronken plichtmatig ons glas leeg en vroegen de rekening. Waarop dus doodleuk één Chardonnay en twee Westmalle Dubbels à 2 euro 40 stonden. Wederom een nogal onverschillig Âsorry van de ober. We hadden het helemaal gehad. Triple triest, deze barman!
Door Martine Zuil (De CaféKrant 2008, nr.1)
Triple triest
2 februari 2008
