Enkhuizen. Stad van water, historie en toerisme. In de zomer vele malen groter dan in de winter. Schepen, wandelaars, fietsers, dagjesmensen – er is altijd bedrijvigheid in de mooie plaats aan het IJsselmeer. In de plaatselijke horeca is het bijna altijd hollen. “Bij mooi weer is het hier echt topsport. Dan heb ik op een dag achttien mensen nodig om iedereen te kunnen bedienen.” Karin Mazereeuw is zichtbaar op haar plek in haar kroeg. Als stralend middelpunt houdt zij alles in de gaten. Schipperscafé ’t Ankertje ligt op de mooiste locatie van Enkhuizen: tegenover de bekende stadspoort, aan het water, midden in het historische centrum. “Ja, ik leef in een prachtig plaatje, dat is waar!”
Een gure dag in mei. Mensen fietsen langs met handschoenen aan, mutsen op. De deur van schipperscafé ’t Ankertje gaat continu open en dicht. Mensen komen handenwrijvend binnen. “Heerlijk warm en gezellig”, verzuchten de gasten. Het is 11 uur ’s ochtends en mensen bestellen koffie, warme chocomel met slagroom en ook al pannenkoeken met spek. Het prachtige, unieke terras aan het water ligt er verlaten bij. Eigenaresse Karin Mazereeuw lijkt ogen aan alle kanten te hebben. Terwijl wij praten, houdt ze alles in haar zaak in de gaten. Ze weet precies welk tafeltje nog bediend moet worden, wie er wil betalen en welke gasten vertrekken. Tussendoor ruimt ze nog snel een tafel af, complimenteert de kok en sluit de biertap aan. Zelf moet ze erom lachen. “Het valt mij al helemaal niet meer op. Ik ben zo gewend om alles tegelijk te doen. Ik heb ook energie voor tien, dus dat gaat me makkelijk af.”
Als meisje van zeven opende Karin ooit deze horecaonderneming. “Mijn vader kwam uit een arbeidersgezin. Als jongetje van twaalf moest hij van school af om te werken. Op zee, in de bouw. Hij wilde graag iets bereiken. Hij werd groot in de horeca. Hij kocht deze kroeg in 1976. Op mijn achttiende stond ik hier met twee andere meiden achter de bar. Stervensdruk op het kroegoppervlak van 40 m2. Tachtig man binnen en nog ruim honderd buiten. Gouden tijden! We waren een perfect team en alles kon hier. Het was toen nog een echt bruin café. Bier verkochten we alleen per meter en het enige eetbare was een tosti. Maar zo gezellig. We zongen, dansten, tapten; maakten een echt feest voor de gasten. Goudvissen in de spoelbak, gekookte eieren op de bar. We knipten regelmatig de stropdassen af van gasten. Ik heb hier wild gedanst met de kroonprins, gebabbeld met Helmuth Kohl... Verhalen te over. Op mijn negentiende draaide ik de hele tent hier ongeveer alleen. Mijn vader bemoeide zich ’s avonds niet meer met de kroeg. Hard werken, dat was het. Maar ook met ongelooflijk veel plezier.”
Markant figuur
Karin wilde toch graag iets anders met haar leven doen, méér dan alleen achter de bar staan. Zij werd boekhouder met een eigen boekhoudkantoor, later NLP-trainer en coach. En ook moeder. “Ik heb altijd gezegd: horeca en kinderen kunnen niet samen. Dus ik was in de jaren dat mijn twee kinderen klein waren ook een aanwezige, zorgende moeder. Ik sta daar nog steeds achter. De kroeg was inmiddels verhuurd en de toenmalige eigenaar deed zijn eigen ding. In 2001 overleed onverwacht mijn vader. Dat was een hele schok voor iedereen. Hij was een markant figuur in en rond Enkhuizen. Hij verongelukte met een oude Dakota in Venezuela. Heel heftig.”
In 2008 besloten Karin en haar broer Piet de kroeg weer zelf te gaan uitbaten. Maar de horecawereld was veranderd. Inmiddels was er de economische crisis, het rookverbod, de vele verordeningen, de sluitingstijden. “Het was niet meer als vanouds. Ik had het gevoel dat er iets moest veranderen. Alleen drankverstrekkende horeca ging het niet meer redden, was mijn idee. We moesten een nieuw concept neerzetten. Eigenlijk vind ik: alles moet kunnen! Eten en drinken. Praten en dansen. Koffie en bier. Taart en tapas. Buiten en binnen. En zo heb ik Schipperscafé ’t Ankertje nieuw leven ingeblazen. Niet tot vreugde van iedereen overigens. Er waren klanten die vonden dat ik de kroeg van mijn vader verkwanseld had. Maar er moest iets gebeuren. De wereld verandert en stelt andere eisen aan de horeca. En de realiteit gaf mij gelijk. Na de veranderingen pluste ik 45 procent. Misschien trek ik nu wel ander publiek dan voorheen, maar iedereen is welkom.”
Plannen genoeg
Sinds 2010 zwaait Karin alleen de scepter over het café. “Eigenlijk past dat het beste bij mij. Ik ben creatief, ondernemend, zit vol met ideeën en heb een tomeloze energie. Dan moet je zelf kunnen schakelen. Naast het café run ik ook de naastgelegen winkel met olie, azijn, stroop, streekproducten, cadeaus en souvenirs. Dat is een perfecte cross-selling. De olie en azijn die in ’t Ankertje op tafel staan, verkoop ik hiernaast, evenals de stroop en de koekjes. Allemaal streekproducten die onder mijn naam verkocht worden. ‘Kaatje bij de Drom’ heet de winkel. Ik organiseer ook havenrondvaarten voor gasten op een prachtige boot en ik run een bed & breakfast. Ach... plannen genoeg! Ook voor de toekomst.”
Inmiddels kan je in ’t Ankertje ook prima eten. “We hebben – denk – ik de kleinste keuken van Nederland, maar we maken hier volwaardige maaltijden. Met de complimenten aan de mensen van het keukenteam. Die moeten echt goochelen op de vierkante centimeter. Het is dus inmiddels een kroeg voor dag en nacht. Van het kopje koffie met taart tot de lunch. Van borrel tot diner. En als toetje een bierfeestje ’s avonds.”
Altijd improviseren
Enkhuizen is ’s zomers vol. Veel dagjesmensen, ook van de boten die in een van de vijf havens liggen. Als het mooi weer is, stroomt de stad vol. “Het weer speelt inderdaad een grote rol hier. Maar weet je, dat is het enige wat ik niet kan beïnvloeden, dus ik laat me er niet door regeren. Ik heb een vast team van vier medewerkers en rond de twintig oproepkrachten. Dus schijnt de zon, dan ga ik bellen. We hebben een team dat weet dat het hier altijd improviseren is. Als je niet van die uitdaging geniet, heb je hier niets te zoeken. Vooral als het terras vol zit met 130 mensen, loop je je benen onder je lijf vandaan. Je moet ogen in je achterhoofd hebben en alles tegelijk kunnen doen. En dat is niet iedereen gegeven.”
“Bij de laatste sollicitaties heb ik het anders gedaan. Ik heb alle kandidaten tegelijk laten komen. Ook om te zien hoe ze zich in een groep gedragen. Je ziet dan direct al leiders en volgers. Je ziet ook wie hier alleen iets komt halen, namelijk geld, en wie ook iets komt brengen. En die laatste mensen zoek ik. Ik ben enthousiast, creatief en er kan hier veel, maar ik neem mensen niet bij de hand. Ik geloof in eigen verantwoordelijkheid en initiatief. Maar je moet wel een teamspeler zijn, dat spreekt vanzelf!”
Fotografie: Odette Beekmans/Photodette
DCK15Jaar
