ÂEen glas koude chardonnay, en dan bedoel ik ijskoud. En een glas ijswater. En snel een beetje. Niet geheel verbaasd kijken mijn collega en ik elkaar aan. Deze gast is een
bekende geworden. Door het personeel wordt hij inmiddels Âmeneer Chardonnay genoemd. Een man die indruk heeft gemaakt door nooit het woord Âalsjeblieft in de mond te nemen. Helaas is hij niet de enige.
Waar aan kinderen nog steeds wordt geleerd eerst alsjeblieft te zeggen, kennen de volwassenen van vandaag dit woord niet meer. Wat is er gebeurd met de beleefdheid? In een tijd waar alles snel, sneller, snelst gaat, vergeet men de kunst van het alsjeblieft zeggen. Gasten willen alles zo snel mogelijk op tafel hebben staan. Dit is niets nieuws, de gast is immers de koning in het café. Maar het horecapersoneel is hiervan de dupe. Met de telefoon nog in de hand worden de drankjes besteld, zonder op te kijken, zonder alsjeblieft te zeggen. Terwijl dit ene woordje zoveel voor elkaar kan krijgen.
Meneer Chardonnay kijkt me nog steeds vragend aan. ÂNou, komt er nog wat van? Mijn collega vraagt aan hem of hij niet iets is vergeten. Licht verontwaardigd kijkt hij haar aan. Hij zucht een tijdje, maar dan komt het eruit. ÂAlsjeblieft. Zie je nou, zo moeilijk is het helemaal niet. Het is immers maar één woordje.
~(MvG)~
De kunst van het alsjeblieft zeggen
27 december 2013
