Het lijkt het nieuwe mantra te zijn van Mark en Hugo, maar volgens mij hebben we nog heel veel bochten te nemen voordat we het licht aan het verre einde kunnen zien. Tot nu toe ga ik nog op de tast door het leven en duurt het heel lang voordat we ‘we zijn er bijna’ mogen zingen.
De duizelingwekkend vele vragen die starten met: ‘wat als…’, krijgen voorlopig nog geen antwoord. Maar dat is wel het enige waar ik aan kan denken. De wat als-vragen en de eventuele als-antwoorden. Wat als het nog langer duurt dan 9 februari, wat dan? Wat als het pas na maart wordt, wat dan? Wat als ik 9 februari, eind februari, begin maart, eind maart of wanneer dan ook wel voorzichtig open mag?
Wij werken (of werkten, hoe zeggen we dat nu eigenlijk?) met een vast, gemengd en positief team van medewerkers. Ook wel ‘onze familie’ genoemd en in ons geval dus de ‘Milty-Fam’.
De meesten zien we in deze pikdonkere tijd nog wel, want wij zijn - net als iedereen - open voor afhaal. Niet omdat we dat nou als onze nieuwe core-business zien, maar vooral om zo veel mogelijk in contact te blijven. Met onze gasten én met de ‘Milty-Fam’. En al hoeven ze niet allemaal te werken, ze komen zelf ook afhalen of tijdens de afhaalmomenten even een kopje koffie doen.
En als we weer mogen, dan wordt vooral de vraag ‘waarmee gaan we weer open?’
Ons kapitaal is in een diepe put verdwenen; de centen zijn door de put opgeslokt en de ‘Milty-Fam’ zit in de put. Ons personeel, onze mensen, onze ups en downs, onze irritaties en onze vreugdedansjes. Sneuvelt er nog iemand zo vlak voor de eindstreep? Hoe trek ik ze uit de put? Op het moment van opening hebben we geen tijd om touwladders naar beneden te gooien.
Ik vraag me dus de hele tijd af, wat kan ik al doen? Hoe kan ik hierop voorbereiden? Afwachten en alles netjes en in orde maken is nu wel klaar. Het loont de moeite niet om het terras alvast leuk aan te kleden en weer opnieuw af te spuiten. Misschien is de enige manier wel met een nieuw ‘Milty-Fam’ te starten. Een totale frisse wind erdoor laten gaan. Maar dat wil ik niet. Wij hebben, als we open zijn, een goedlopende zaak. Ik wil weer met diezelfde mensen de schouders eronder zetten, want dat ging zo goed. Daar zit de rest van ons kapitaal nog in.
We weten wat er gebeurde tijdens de eerste heropening. De onbeheersbare blijdschap overheerst. Bij iedereen. Bij de gasten, maar ook bij ons. Zoveel extra uren maken, dat kon niemand iets schelen want we waren tenslotte weer open. Ondanks alle regels voelde het toch goed dat we konden doen wat wij het liefste deden. Wat waren we weer blij met het ritme, de verbinding en de gezelligheid! En… Vlak voordat iedereen zich over de kop had gewerkt konden we weer dicht.
Ik voel in alles dat er aan het einde van de tunnel met smart op ons gewacht wordt. Dat geeft hoop en daardoor houden we vol. In de tussentijd gaan we op de tast verder en hoop ik dat er een aantal bochten afgesneden kunnen worden.
Over de auteurs:
Jan Willem en Janneke (zie foto) zijn de eigenaren van Eetcafé van Miltenburg in Bilthoven. Al meer dan negentig jaar vormt Eetcafé Van Miltenburg het bruisende hart van De Bilt en Bilthoven. Het eetcafé is inmiddels drie generaties lang in het bezit van de familie Van Miltenburg.
